Sztuka starożytna (archaiczna) trwała od V/III
tysiąclecia p.n.e. do ok. 300 r. n.e.
Można ją podzielić na sztukę
starożytnego Egiptu, starożytnej Mezopotamii, hetycką, starożytnej Persji,
egejską, helladzką, starożytnej Grecji, bosporańską, etruską, starożytnego
Rzymu i wczesnochrześcijańską.
W historii światowej sztuki okres antycznej Grecji odcisnął ogromne
piętno. Do dziś wpływ ówczesnych standardów dostrzec można w architekturze, na
obrazach czy rzeźbach. Klastyczne piękno i elegancja były inspiracją dla
kolejnych pokoleń artystów. Malarstwo rzymskie jest w przeciwieństwie do
architektury Rzymu mało znane. Na przykład malarstwo ścienne znane jest jedynie
z nielicznych zachowanych przykładów oraz przekazów pisemnych. Malarstwo
sztalugowe, które choć jak wiemy z tekstów źródłowych było popularne, nie
przetrwało do dziś zupełnie.O malarstwie rzymskim mówi się, że ukształtowało
się ono pod dużym wpływem greckim. Niektórzy historycy sztuki są nawet skłonni
traktować je jako płynną kontynuację sztuki helleńskiej; rozwijającą się po
prostu w odmiennych warunkach politycznych. Pogląd taki uzasadniany jest
faktem, iż większość dekoracji malarskich cesarstwa wykonali artyści greccy.
Należy jednak pamiętać: o ile Grecy poszukiwali w sztuce harmonii; o tyle
Rzymianie cenili w niej reprezentacyjność i walory użytkowe. Dla tych
pierwszych sztuka stanowiła wartość nadrzędną, zaś drudzy wykorzystywali ją
jako środek dla uzyskania pożądanego efektu. Rzymskim freskom bliżej było do
rzemiosła niż sztuki. Wartość artystyczna miała mniejsze znaczenie niż
manifestacja przynależności do elity antycznego świata.
|
|
